Café de Blauwe Druif: thuishaventje aan de Haarlemmerstraat

Het verhaal gaat dat zeelui die vroeger vanaf het IJ de wijde wereld wilden bezeilen, konden aanmonsteren bij cafés waar een tros druiven hing. Het nog steeds bestaande café De Druif zou een adres voor de VOC, zijn geweest. Mensen die zich wilden aanmelden voor een zeereis met de West-Indische Compagnie (WIC), moesten op de Haarlemmerstraat zijn. Daar zou daarom sinds 1733 café De Blauwe Druif staan . “Dat is het verhaal”, zegt Sandra, de huidige eigenaresse van dat laatste café. “Beter een goed verhaal dan een slechte waarheid”, zegt ze schouderophalend. “Ik weet het niet, want ik was er niet bij.”

Uitschot
In de achttiende eeuw was het vaak uitschot dat zich kwam melden voor de grote vaart, maar toen Sandra de Blauwe Druif in 1988 voor een prikkie op de kop tikte stond het er op de Haarlemmerstraat ook niet heel florissant voor. “De hoeren liepen hier bij bosjes over straat”, vertelt ze, “pooiers, junks”. “Slechter kan het niet worden”, dacht ze en wachtte af. Ze nam een schoonmaakbaantje en stond de rest van de dag in haar café, waar het binnen noodgedwongen rustig was. “Iedereen die binnenkwam moest er meteen weer uit want dat waren allemaal schorempies dus mijn credo was in die tijd wel: ‘Eerst slaan, dan praten.’ Ik sloeg ze allemaal voor hun waffel, allemaal eruit.”

Het duurde even, maar uiteindelijk betaalde die aanpak zich uit. Het hielp ook dat er “wat jonger spul” op en rond de Haarlemmerstraat kwam wonen, “veelal tweeverdieners.” In Sandra’s begindagen was er niet veel te snaaien in de Blauwe Druif. “‘Ja, een gekookt ei, heel normaal toen in de kroeg, zoutvaatje erbij klaar, of een schaaltje leverworst of een schaaltje ossenworst.” Inmiddels beschikt het gezellige bruine café over een complete keuken en staan er naast de geijkte uitsmijters en hamburgers ook wisselende daghappen en zelfgemaakte soepen op een serieuze menukaart.

Blauwe nagels
En toch staat er vaak maar één persoon de tent te runnen. “Irma kan dat heel goed”, zegt Sandra. Irma werkt er, met een paar jaar onderbreking, dan ook al twintig jaar. Sandra: “Ik heb nog nooit zo lang een relatie met iemand gehad.” Ze zijn allebei van het slag dat het zo goed doet achter een Amsterdamse toog: hartelijk met het hart op de tong, een geen-lullen-maar-poetsen-mentaliteit en weinig geduld voor ‘gezeik’. Irma kwam ooit net iets te laat solliciteren. Niet alleen omdat ze het verschil tussen Haarlemmerdijk en Haarlemmerstraat even kwijt was maar ook omdat al haar nagels nog onder de knalblauwe lak zaten. Irma: “Ja, ik dacht dat moet er eerst af, voor ik ga solliciteren daar.” Sandra: “Ja, en jij komt hier en wat heb ik? Net zulke lánge, knálblauwe nagels!” Ze gieren, met zo’n volle stem met zo’n lichtrauw kroegrandje allebei. “Te leuk! Blauwe klauwen hadden we allebei!”

Irma doet inmiddels bijna alles en dus ook de bierinkoop. Toen onze eigen Wouter als vertegenwoordiger een keer half per ongeluk de Blauwe Druif binnen stommelde was een deal snel geregeld. Wouter kwam precies op tijd want onder de groeiende aantal klanten werd de vraag naar smaakvol lokaal bier een paar jaar terug ook net groter. Het bieraanbod is er niet extreem groot maar bij de Blauwe Druif scheppen ze er plezier in om je verschillende bieren in de juiste volgorde te laten drinken. Niet onbelangrijk, vindt Sandra, die het vergelijkt met een kaasplankje. “Als de volgorde niet goed is denk je voor je het weet dat je rubber zit te eten.” Je moet precies kunnen vertellen wat er verkocht wordt, vindt ze. “Nou, iedereen die hier werkt die kan dat.”

Familie
“Ik noem ze liever medewerkers dan personeel”, zegt Sandra over de mensen die in haar café werken, “maar eigenlijk is het gewoon familie.” Dat is voelbaar en levert dit charmante cafeetje een hoge gezelligheidsgraad op. Je moet je als klant wel een beetje gedragen, vinden ze, maar daar krijg je dan ook veel voor terug. “Gezellig dat je er was”, zeggen ze dan, als je – veel later dan gepland – weer weg gaat.

Café de Blauwe Druif
Haarlemmerstraat 91, Amsterdam
020 626 9897