Ik had eigenlijk nooit iets met witbier. Tijdens mijn studententijd, begin jaren negentig, dronken we pils. Veel en snel. Het merk deed er niet toe, zolang het maar geen Heineken was. In die periode nam het witbier van Hoegaarden om onbekende reden een enorme vlucht. In cafés en op terrassen verschenen ze opeens: robuuste glazen voorzien van stampertje en een schijfje citroen. Ik heb een keer een Hoegaarden geprobeerd; de smaak was flauw, het alcoholpercentage laag en door de citroen kreeg ik lichte associaties met afwasmiddel. Voor mij geen witbier dus; althans, dat was toen.
Sinds 1993 frequenteer ik bijna wekelijks in het proeflokaal aan de Funenkade. Het was de tijd dat er slechts drie soort bier standaard op tap waren; de Natte, de Zatte en Columbus. De laatste was me te zwaar; de eerste te moutig dus dronk ik aan de toog en op het terras standaard Zatte. Tot een jaar of tien terug. Op een mooie vrijdagmiddag wandelde ik het proeflokaal binnen en zonder na te denken bestelde ik vier Zatte, toen Ton Zijp, bijna twintig jaar lang mijn vaste barman aldaar, me wees op een nieuw biertje. Toen hij het adjectief wit er aan toevoegde, trok ik een vies gezicht en kreeg ik meteen weer Hoegaarden herinneringen. ‘Dit is gemaakt door het IJ,’ was zijn repliek en daar was niets te veel mee gezegd. IJwit is alles wat een normaal witbier niet is. Het heeft karakter, is fris, heeft een aangenaam alcoholpercentage en is tevens zeer geschikt als doordrinkbier. Daarnaast wordt het geschonken in een echt bierglas.
Ik was meteen verkocht en toentertijd was het even spannend of de IJwit een vaste plek zou veroveren tussen de drie standaardbieren van het IJ. Hetgeen gelukkig gebeurde en nu drinken mijn vrienden en ik standaard IJwit. Doordat ik een lange geschiedenis met dit specifieke biertje heb, voel ik me een soort van IJwit-ambassadeur. Als ik met nieuwe mensen naar de brouwerij ga, dan raad ik ze altijd eerst een IJwit aan; wel karakter, niet te zwaar en na drie bier kan je ook nog gewoon naar de toilet lopen.
Onlangs werd bekend dat de IJwit op het Brussels Beer Challenge een gouden medaille had gewonnen. Ik kreeg een licht gevoel van trots. Wat ik al jaren roep, werd nu bekrachtigd door een imposant internationaal gezelschap van vijfenzeventig bierkenners: IJwit is mondiaal gezien het lekkerste bier in de categorie dubbelwit. Daar kan maar op een manier op gereageerd worden: daar moet op gedronken worden, met vier IJwit wel te verstaan.
Jim Jansen is hoofdredacteur van New Scientist en draait een maal per jaar –op de eerste dag van het jaar- plaatjes in Brouwerij het IJ.
